Gustaw Paszkiewicz

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Gustaw Paszkiewicz

Post autor: Artur Rogóż »

Gustaw Paszkiewicz (ur. 20 marca 1893 w Wasiliszkach koło Lidy, zm. 27 lutego 1955 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.


Przebieg służby wojskowej

Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku w 1913 wstąpił do rosyjskiej szkoły wojskowej (junkrów) w Wilnie. Od 1914 walczył w armii rosyjskiej. Od grudnia 1917 służyl w I Korpusie, gdzie był dowódcą kompanii w 3 Pułku Strzelców. Od lutego 1918 w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej na stanowisku dowódcy batalionu 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od marca 1918 był dowódcą 55 pp. Uczestniczył w walkach o Lwów i pod Stryjem. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920.

W latach 1923–1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego. Od października 1924 do maja 1926 komendant Szkoły Podchorążych i Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie. Podczas przewrotu majowego występował czynnie po stronie rządu. Od października 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 24 DP. W międzyczasie (od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933) był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 12 października 1935 mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W latach 1937–1938 kierował akcją pacyfikacyjną ludności ukraińskiej.

W kampanii wrześniowej po rozbiciu 12 DP, wydostał się z okrążenia i 13 września dotarł do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie przebywał Wódz Naczelny. Według prof. Wieczorkiewicza nie wywiązał się ze swych obowiązków motywując to chorobą serca[1]. Od 15 września 1939 zastępca dowódcy Armii "Karpaty". W czasie kampanii dwukrotnie ranny, przedostał się do Rumunii gdzie został internowany. W okresie od 1 grudnia 1939 do 23 czerwca 1940 zastępca dowódcy Związku Walki Zbrojnej.

W 1940 przedostał się do Francji. W PSZ kolejno dowódca 1 Brygady Strzelców I Korpusu Polskiego (od października 1940 do maja 1942), 4 Dywizji Piechoty (od maja do października 1942), 2 Samodzielnej Brygady Pancernej (od października 1942 do czerwca 1943), zastępca dowódcy I Korpusu Polskiego (do marca 1945). Według Piotra Kołakowskiego ("NKWD i GRU, na ziemiach polskich 1939–1945") był radzieckim agentem.

W sierpniu 1945 powrócił do kraju, a w styczniu 1946 objął dowództwo 18 Dywizji Piechoty w Białymstoku. Od marca tego roku obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Białymstoku. Na tym ostatnim stanowisku kierował działaniami wojska i KBW oraz MO i Urzędu Bezpieczeństwa skierowanym przeciwko organizacjom niepodległościowym. W okresie od 18 października 1946 do 14 października 1948 był dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od września 1949 był dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Leśnictwa. W październiku 1950 spotkał się z generałem Fieldorfem i wystawił mu zaświadczenie o przebiegu służby wojskowej w czasie wojny. Poseł do Sejmu Ustawodawczego, w 1947 w przemówieniu oskarżył gen. Andersa o udział w spisku na życie gen. Sikorskiego[2].

19 października 1952 przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Awanse

podporucznik – 1915
porucznik – 1916
kapitan – 1917
podpułkownik – 1919
pułkownik – 1924
generał brygady – 1938
generał dywizji – 1946

Odznaczenia i ordery

Order Virtuti Militari kl. III, IV i V
Krzyż Niepodległości
Order Polonia Restituta kl. III
czterokrotnie Krzyż Walecznych
Krzyż Grunwaldu kl. III

Przypisy

http://www.historia.terramail.pl/prasa/ ... n_1939.pdf
↑ Mitomani i maniacy – Polityka.pl

Bibliografia

Warszawski Okręg Wojskowy. Historia i współczesność, Wyd. Bellona, Warszawa 1997, ISBN 83-11-08671-0
Henryk Wichrowski: Walki ze zbrojnym podziemiem na ziemiach północnych, Wojskowy Przegląd Historyczny z 1982, Nr 4 (102) s. 71.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”