Bronisław Pieracki

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Bronisław Pieracki

Post autor: Artur Rogóż »

Bronisław Wilhelm Pieracki (ur. 28 maja 1895 w Gorlicach, zm. 15 czerwca 1934 w Warszawie) – legionista, polityk, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, wicepremier, minister spraw wewnętrznych, poseł na Sejm II kadencji w II RP, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego po Przewrocie Majowym, zaliczany do najbardziej czołowych działaczy tzw. grupy pułkowników.


Bronisław Pieracki urodził się w rodzinie Stanisława Pierackiego, który był naczelnikiem straży skarbowej, oraz Eugenii Budziszewskiej. Jego rodzina osiadła w Galicji, uchodząc przed prześladowaniami rosyjskimi tuż po powstaniu listopadowym. Pieracki przyszedł na świat w Gorlicach, ale dzieciństwo i młodość spędził w Nowym Sączu. Tam uczęszczał do I Gimnazjum. Wkrótce wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, a także tajnej organizacji niepodległościowej o nazwie Związek Jastrzębi[1].
Działalność niepodległościowa

W 1913 ukończył szkołę oficerską Związku Strzeleckiego w Nowym Sączu, która zakończyła się dla niego uzyskaniem stopnia chorążego.

W latach 1914–1917 pełnił służbę w Legionach Polskich. Był dowódcą plutonu (od sierpnia 1914 do maja 1915), a później kompanii 2 pułku piechoty Legionów. W 1914 został podporucznikiem, a w maju 1915 – porucznikiem. Był już wówczas dowódcą 7 kompanii 4 pułku piechoty Legionów. Ciężko ranny podczas bitwy pod Jastkowem. Później (od stycznia do października 1916) walczył na Wołyniu. W listopadzie 1916 został kapitanem. Objął wówczas dowództwo II batalionu 4 pułku piechoty Legionów.

Podczas kryzysu przysięgowego odmówił złożenia przysięgi wierności cesarzowi niemieckiemu. W efekcie został zdegradowany i wcielony do armii austro-węgierskiej (do 16 pułku obrony krajowej Krakau c.k. armii), w której służył do maja 1918. Następnie objął stanowisko dowódcy okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej w Nowym Sączu a później we Lwowie. W tym czasie wznowił studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza.
Służba w Wojsku Polskim

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, w stopniu majora. Był uczestnikiem wojny polsko-ukraińskiej we Lwowie. W marcu 1919 przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Do lipca 1920 zajmował stanowisko w I Departamencie MSW, gdzie stał na czele Samodzielnej Sekcji Wyznań Niekatolickich. W lipcu 1920 awansowano go na stopień podpułkownika, a następnie otrzymał przydział do Kwatery Głównej Naczelnego Wodza. W okresie 1922–1924 był słuchaczem warszawskiej Wyższej Szkoły Wojennej.

W 1924 znajdował się w dyspozycji ministra spraw wojskowych i był oficerem nadetatowym 4 Pułku Piechoty Legionów. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty[2].

Uczestnik przewrotu majowego. Został wybrany posłem na Sejm w marcu 1928 z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem z okręgu 44. (województwo krakowskie). Z dniem 26 marca tego roku przeniesiony z dyspozycji szefa Sztabu Generalnego WP w stan nieczynny na czas trwania kadencji sejmowej[3]. Bardzo szybko zrzekł się mandatu i powrócił do Wojska Polskiego na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego. Karierę wojskową zakończył w 1929.
Minister
Pieracki jako minister

Od 1929 zajmował różne stanowiska rządowe. Od kwietnia 1929 roku wiceminister spraw wewnętrznych w rządach Kazimierza Świtalskiego, V rządzie Kazimierza Bartla, I rządzie Walerego Sławka i II rządzie Józefa Piłsudskiego. Odpowiedzialny za realizację tzw. pacyfikacji Małopolski Wschodniej. Od grudnia 1930 do czerwca 1931 minister bez teki w randze wicepremiera w rządzie Walerego Sławka oraz Aleksandra Prystora. W latach 1931–1934 minister spraw wewnętrznych w rządach Aleksandra Prystora, Janusza Jędrzejewicza i Leona Kozłowskiego. Jako szef resortu był zwolennikiem zwalczania sił antypaństwowych, szczególnie komunistów. Opowiadał się także za porozumieniem z umiarkowanymi grupami ukraińskimi, z pominięciem kierownictw radykalnych, nacjonalistycznych organizacji. Powołał m.in. Komitet ds. Narodowościowych (w 1934). Prowadził zdecydowaną politykę, ale potępiał rasizm i terroryzm[1].


Postrzelony 15 czerwca 1934 przed restauracją przy ul. Foksal, prawdopodobnie przez członka Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów Hryhorija Maciejkę, zmarł tego samego dnia.

16 czerwca 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go z dniem 15 czerwca 1934 na generała brygady. Zarządzenie o nadaniu stopnia ogłoszono w Dzienniku Personalnym MSWojsk. dopiero 22 grudnia tego samego roku. 21 czerwca pochowany na cmentarzu w Nowym Sączu.

Jego śmierć stała się pretekstem do powołania obozu odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Pośmiertnie został kawalerem Orderu Orła Białego za istotne i wybitne zasługi położone w pracy nad odzyskaniem i utrwaleniem niepodległości Polski.
Awanse służbowe[edytuj]

pułkownik 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
generał brygady 16 czerwca 1934 z dniem 15 czerwca 1934

Ordery i odznaczenia

Order Orła Białego[4]
Order Odrodzenia Polski
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi[5]
Order Krzyża z Orłem I klasy (Estonia, 1934)[6]

Przypisy

↑ 1,0 1,1 Jerzy Giza: Patriota – żołnierz niezłomny (pol.). [dostęp 27 kwietnia 2009].
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 26.04.1928 r., s. 176
↑ Zarządzenie o nadaniu Orderu Orła Białego M.P. z 1934 r. Nr 138, poz. 185
↑ Minister spraw wewnętrznych Pieracki zamordowany. Sprawcy zbiegli.. „Goniec Częstochowski”, s. 1, 16 czerwca 1934.
↑ Lista odznaczonych Orderem Krzyża z Orłem

Bibliografia

Rocznik Oficerski z 1924, s. 130, 340.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”