Emil Prochaska

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Emil Prochaska

Post autor: Artur Rogóż »

Emil Prochaska (ur. 28 sierpnia 1877 w Tarnowie, zm. 23 lipca 1925 w Romanowie[1], w pow.tarnopolskim) – baron, major piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego.


Rodzina, młodość i służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Był synem Karola i Henryki z Knorków. Uczył się w Cesarskim i Królewskim Gimnazjum w Tarnowie i Krakowie, a w latach 1892-1896 w Korpusie Kadetów w Łobzowie. Służbę w Cesarskiej i Królewskiej Armii rozpoczął w 30 Pułku Piechoty we Lwowie. Od 1911 do końca I wojny światowej służył w C. K. 78 Pułku Piechoty w Eszék (obecnie Osijek ) dowodząc kompanią i batalionem. Walczył na froncie włoskim i serbskim. 5 listopada 1914 wyróżnił się w czasie walk o pasmo Gučevo, na froncie serbskim, za co 17 sierpnia 1917 odznaczony został Krzyżem Rycerskim Orderu Marii Teresy. Ukończył wojenny kurs oficerów sztabowych.
Służba w Wojsku Polskim

3 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany komendantem placu w Wiedniu. Następnie pełnił służbę przy polskim wojskowym pełnomocniku w Wiedniu, gen. Adamie Nowotnym. 9 lipca 1919 został attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Wiedniu. W czasie wojny z bolszewikami powrócił do kraju i 29 lipca 1920 objął dowództwo 13 Pułku Piechoty. Na jego czele wziął udział w bitwie warszawskiej. 28 sierpnia tego roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy XV Brygady Piechoty. Od 1 lutego 1921 ponownie na stanowisku attaché wojskowego w Wiedniu. 12 października 1922 mianowany został I oficerem Sztabu Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie. W styczniu 1923 wyznaczony został na dowódcę 7 Dywizji Piechoty[2]. Dywizją dowodził do swojej śmierci w lipcu 1925. W międzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 28 lokatą[3].
Awanse

podporucznik (leutnant) – 1897
porucznik (oberleutnant) – 1901
kapitan (hauptmann II kl.) –
kapitan (hauptmann I kl.) – 1911
major (major) – 1917
podpułkownik –
pułkownik – 1920, zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 28 lokatą

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Krzyż Rycerski Orderu Marii Teresy 17 sierpnia 1917
Order Żelaznej Korony
Krzyż Zasługi Wojskowej
Krzyż Oficerski Legii Honorowej
Krzyż Żelazny II klasy



Przypisy

↑ W Dzienniku Personalnym M.S.Wojsk. Nr 90 z 07.09.1925 r. podano, że generał zmarł 22 lipca 1925 r. w Romanówce, w pow. tarnopolskim.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 20.01.1923 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.

Bibliografia

Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 1994, ss. 261-262. ISBN 83-11-08262-6.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Wyd. II uzup. i poprawione. Warszawa: Editions Spotkania, 1991, s. 151.
Henryk P. Kosk: Generalicja polska. T. 2: M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001. ISBN 83-87103-81-0.
Kazimierz Goch: Zarys historii wojennej 13-go Pułku Piechoty. Warszawa: 1929, s. 27.
Aleksander Kociszewski: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, 13 Pułk Piechoty. Cz. 4. Warszawa: Przedsiębiorstwo Wielobranżowe „Mikromax” Sp. z o.o., 1990, s. 41. ISBN 0860-2360.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, 1924, ss. 68, 119.
Piotr Stawecki: Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej. Cz. 2 (202). 2004, s. 129, seria: Przegląd Historyczno-Wojskowy.
Endre Laszlo Varga: Transport amunicji do Polski przez Węgry podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Relacja gen. dyw. Nándora Taróczego. Cz. 2 (217). Warszawa: 2007, ss. 183-194, seria: Przegląd Historyczno-Wojskowy. ISBN 1640-6281.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”