Bronisław Rakowski

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Bronisław Rakowski

Post autor: Artur Rogóż »

Bronisław Stanisław Rakowski (ur. 20 czerwca 1895 w Szczucinie, zm. 28 grudnia 1950 w Buenos Aires) – generał brygady Wojska Polskiego.

Studiował w Akademii Górniczej w Loeben, działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w I Brygadzie Legionów Polskich w 1 Pułku Piechoty Legionów oraz 1 Pułku Ułanów. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c.k. armii, a potem internowany na Węgrzech.

W listopadzie 1918 w Lublinie współorganizował 3 Pułk Ułanów Śląskich. Walczył w Galicji w wojnie polsko-ukraińskiej i w wojnie polsko-rosyjskiej. Był dwukrotnie ranny.

W latach 1919–1926 był dowódcą kolejno plutonu, szwadronu i dywizjonu oraz II zastępcą dowódcy 7 Pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1926-1928 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 października 1928 r., po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział służbowy do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko kierownika wyszkolenia bojowego[1]. W styczniu 1930 został wykładowcą taktyki kawalerii w Wyższej Szkole Wojennej i Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.

W latach 1931–1936 dowodził 12 Pułkiem Ułanów Podolskich. W 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa Wojskowego Biura Historycznego.

W wojnie obronnej 1939 był szefem Sztabu Frontu Południowego i Obrony Lwowa. Schwytany przez NKWD podczas próby przedostania się na Węgry, do sierpnia 1941 był więziony na Łubiance w Moskwie.

Uwolniony na podstawie układu Sikorski–Majski, został najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego, a następnie dowódcą kolejno 8 i 5 Dywizji Piechoty. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. W latach 1942–43 był szefem Sztabu Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie dowódcą 2 Brygady Pancernej, z którą odbył całą kampanię włoską 2 Korpusu Polskiego.

W latach 1945–1947 dowodził 2 Warszawską Dywizją Pancerną. Po demobilizacji emigrował do Argentyny. Autor licznych prac o historii i taktyce kawalerii. Zmarł w Buenos Aires 28 grudnia 1950, został pochowany na cmentarzu Ezpeleta w Quilmes.
Ordery i odznaczenia

Był odznaczony między innymi:

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Krzyż Oficerski Legii Honorowej
Distinguished Service Order (bryt. "Order za Wybitną Służbę")
Ordine Dei SS. Maurizio e Lazzaro Commeda (Włochy)

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 05.11.1928 r., s. 364-365.

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 154.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”