Kazimierz Schally

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Kazimierz Schally

Post autor: Artur Rogóż »

Kazimierz Piotr Schally (ur. 22 lutego 1895 w Nowym Sączu, zm. 12 stycznia 1967 w Edynburgu, Szkocja) – generał brygady Wojska Polskiego.

Syn Andrzeja Schally i Stanisławy Jastrzębiec - Śniadowskiej. Ukończył Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. Jako oficer austriacki odkomenderowany do Legionów Polskich. W okresie wrzesień 1914 – lipiec 1917: podchorąży w VI batalionie, dowódca plutonu, batalionu, adiutant, dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii. Podporucznik z października 1914, porucznik z grudnia 1915. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej. Urlopowany w styczniu 1918 w celu dokończenia studiów na Politechnice Lwowskiej, działa tam jako instruktor Polskiej Organizacji Wojskowej. Wysłany z jej ramienia do I Korpusu Polskiego na Wschodzie (w Rosji) do Bobrujska, potem na Ukrainie i w Murmaniu, przeciwdziałał kapitulacji Wojska Polskiego przed Niemcami i Austrią. Zostaje uwięziony przez bolszewików w Sankt Petersburgu i skazany na śmierć. Ocalał dzięki interwencji posła duńskiego. Zwolniony w grudniu 1918 wyjeżdża do Armii gen. Józefa Hallera do Francji i wraca z nią w kwietniu 1919 do Polski. Podpułkownik artylerii z 1 czerwca 1919. W okresie kwiecień – październik 1919 dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii Armii gen. Hallera, październik 1919 – styczeń 1927 pełniący obowiązki dowódcy a potem dowódca 1 pułku artylerii polowej (ciężkiej) Legionów. Pułkownik z 1 lipca 1923. Styczeń 1927 – marzec 1928 zastępca szefa Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W marcu 1929 mianowany został dowódcą 1 Grupy Artylerii w Warszawie[1], a 15 grudnia 1934 – II dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach[2]. Od września 1935 – września 1939 szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej. Generał brygady z 1 stycznia 1936.

Po kampanii wrześniowej przedostaje sie do Francji,przeszedł tam przez ośrodek wychowawczy w Vichy. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii. W okresie grudzień 1939 – listopad 1943 w dyspozycji Naczelnego Wodza w Paryżu i Londynie. od listopada 1943 – marca 1944 attaché wojskowy w Ottawie, kwiecień 1944 – sierpień 1945 szef Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Sprzymierzonych w Europie, styczeń 1945 – 1947 w dyspozycji szefa Sztabu Głównego.

Po demobilizacji osiedla się w Edynburgu w Szkocji, gdzie zmarł. Syn Andrzej ur. w 1926 w Wilnie, profesor dr nauk medycznych w USA był laureatem nagrody Nobla w 1977.
Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
Krzyżem Oficerski Legii Honorowej (Francja)

Bibliografia

T. Kryska Karski S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991
H. P. Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszków 2001
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Rok IX, Nr.9 Warszawa 26 kwietnia 1928 r.

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 22.03.1929 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”