Kamil Seyfried
: 29 cze 2011, 23:50
Kamil Jan Seyfried (ur. 2 stycznia 1872 we Lwowie, zm. 12 kwietnia 1960 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, doktor prawa.
Był synem Kamila Dominika, oficera Cesarskiej i Królewskiej Armii, i Aurelii z domu Heidrich. Żonaty z Hildegardą Hintergruber, z którą miał syna Kamila (ur. 1906), późniejszego sinologa i dyplomatę. Edukację odbierał w IV gimnazjum we Lwowie i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, który ukończył w 1897 roku. Na wydziale zainicjował utworzenie Towarzystwa Filomatów, któremu przewodniczył. Wraz z ukończeniem studiów wstąpił do armii austriackiej. W latach 1894-1895 odbył ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 11 Pułku Artylerii we Lwowie (XI Korpus). W latach 1897-1913 był audytorem w: Sądzie Garnizonowym w Czerniowcach, 30 Pułku Piechoty we Lwowie, 17 Pułku Piechoty, 10 Pułku Piechoty, Sądu Garnizonowego w Przemyślu (od maja 1913), Sądu Dywizyjnego w Przemyślu (od czerwca 1914). W sierpniu 1914 został kierownikiem Sądu Polowego Twierdzy Przemyśl. 23 marca 1915, po zakończeniu II oblężenia i kapitulacji twierdzy, dostał się do niewoli rosyjskiej. 3 maja 1918 zbiegł z niewoli i dotarł do Lwowa.
22 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany kierownikiem Sądu Polowego we Lwowie. Na tym stanowisku pełnił służbę w czasie obrony miasta przed Ukraińcami. 26 lutego 1919 mianowany został szefem Sądu Okręgu Generalnego w Kielcach [1].. W maju 1919 objął stanowisko szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie. W styczniu 1922 mianowany został sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Od czerwca 1924 do 30 kwietnia 1925 był szefem Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych i naczelnym prokuratorem wojskowym. 30 czerwca 1925 przeniesiony został w stan spoczynku.
Po przejściu w stan spoczynku, do 1939 praktykował w Warszawie jako adwokat i obrońca wojskowy. Po 1926 także kierownik administracji Funduszu Kwaterunku Wojskowego. Doświadczenie to pozwoliło mu po wojnie zatrudnić się w warszawskiej administracji mieszkaniowej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Awanse
podporucznik (Leutnant) - 1896
nadporucznik audytor (Oberleutnantauditor) – 1897
kapitan audytor II klasy (Hauptmannauditor 1 Klasse) – XI 1897
kapitan audytor I klasy (Hauptmannauditor 2 Klasse) – ?
major audytor (Majorauditor) – V 1913
generał brygady - zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 32 z 22.03.1919 r.
Bibliografia i linki zewnętrzne
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
gen. bryg. Kamil Seyfried – artykuł, na podstawie którego powstało hasło
Był synem Kamila Dominika, oficera Cesarskiej i Królewskiej Armii, i Aurelii z domu Heidrich. Żonaty z Hildegardą Hintergruber, z którą miał syna Kamila (ur. 1906), późniejszego sinologa i dyplomatę. Edukację odbierał w IV gimnazjum we Lwowie i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, który ukończył w 1897 roku. Na wydziale zainicjował utworzenie Towarzystwa Filomatów, któremu przewodniczył. Wraz z ukończeniem studiów wstąpił do armii austriackiej. W latach 1894-1895 odbył ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 11 Pułku Artylerii we Lwowie (XI Korpus). W latach 1897-1913 był audytorem w: Sądzie Garnizonowym w Czerniowcach, 30 Pułku Piechoty we Lwowie, 17 Pułku Piechoty, 10 Pułku Piechoty, Sądu Garnizonowego w Przemyślu (od maja 1913), Sądu Dywizyjnego w Przemyślu (od czerwca 1914). W sierpniu 1914 został kierownikiem Sądu Polowego Twierdzy Przemyśl. 23 marca 1915, po zakończeniu II oblężenia i kapitulacji twierdzy, dostał się do niewoli rosyjskiej. 3 maja 1918 zbiegł z niewoli i dotarł do Lwowa.
22 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany kierownikiem Sądu Polowego we Lwowie. Na tym stanowisku pełnił służbę w czasie obrony miasta przed Ukraińcami. 26 lutego 1919 mianowany został szefem Sądu Okręgu Generalnego w Kielcach [1].. W maju 1919 objął stanowisko szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie. W styczniu 1922 mianowany został sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Od czerwca 1924 do 30 kwietnia 1925 był szefem Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych i naczelnym prokuratorem wojskowym. 30 czerwca 1925 przeniesiony został w stan spoczynku.
Po przejściu w stan spoczynku, do 1939 praktykował w Warszawie jako adwokat i obrońca wojskowy. Po 1926 także kierownik administracji Funduszu Kwaterunku Wojskowego. Doświadczenie to pozwoliło mu po wojnie zatrudnić się w warszawskiej administracji mieszkaniowej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Awanse
podporucznik (Leutnant) - 1896
nadporucznik audytor (Oberleutnantauditor) – 1897
kapitan audytor II klasy (Hauptmannauditor 1 Klasse) – XI 1897
kapitan audytor I klasy (Hauptmannauditor 2 Klasse) – ?
major audytor (Majorauditor) – V 1913
generał brygady - zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 32 z 22.03.1919 r.
Bibliografia i linki zewnętrzne
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
gen. bryg. Kamil Seyfried – artykuł, na podstawie którego powstało hasło