Filip Siarkiewicz

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Filip Siarkiewicz

Post autor: Artur Rogóż »

Filip Siarkiewicz (ur. 28 kwietnia 1872 w Żółkwi - zm. 21 maja 1932 w Łańcucie) – major taborów Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej.

Był synem Filipa i Marii z Łęgowskich. Maturę złożył we Lwowie. W latach 1891-1892 odbył jednoroczną służbę wojskową w Wiedniu. Od 1 października 1892 do 1 listopada 1918 oficer zawodowy c.k. armii. Służbę pełnił we Lwowie i Sarajewie między innymi, jako instruktor szermierki (do 1898). W latach 1901-1903 ukończył instytut dla nauczycieli jazdy. W czasie wielkiej wojny był dowódcą taborów dywizji piechoty i korpusu armijnego oraz dowódcą batalionu zapasowego taborów we Lwowie.

6 listopada 1918 został dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem w Referacie Taborów Armii "Wschód" i 6 Dywizji Piechoty w Przemyślu. Podczas wojny polsko-ukraińskiej uratował i zabezpieczył przed zniszczeniem olbrzymie ilości mienia wojskowego w Przemyślu i we Lwowie.

18 marca 1919 r. został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Taborowych. 15 kwietnia 1919 r. został dowódcą Szwadronu Zapasowego Taborów Nr 6. 1 lipca 1919 mianowany komendantem Szkoły Podchorążych Wojsk Taborowych w Warszawie. 26 lutego 1920 r. zwolniony został z czynnej służby wojskowej, na skutek wniosku reklamacyjnego i przeniesiony do rezerwy [1].

1 maja 1920 powołany na stanowisko zastępcy szefa Sekcji IV Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 listopada 1920 przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów i wyznaczony na stanowisko oficera inspekcji wojskowej taborów. 1 czerwca 1921 otrzymał nominację na dowódcę 6 Dywizjonu Taborów. Od 24 sierpnia 1923 szef Wydziału Wojsk Taborowych w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 27 stycznia 1925 inspektor remontu przy Generalnym Inspektorze Kawalerii. Pod koniec służby starszy oficer - inspektor Departamentu Broni Głównych na Małopolskę. 30 listopada 1926 r. przeniesiony w stan spoczynku.

W latach 1926–1932 zarządca stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł. Żonaty z Zofią Schnack-Herbosegg. Miał dwoje dzieci. Jego zięć, Bolesław Orłoś, przejął zarząd stadniny koni. Wnukiem generała jest Andrzej Orłoś.
Awanse

Podporucznik (leutnant) 1894
Porucznik (oberleutnant) 1899
rotmistrz (rittmeister) 1909
major (major) 1916
podpułkownik
pułkownik - 29 maja 1920 zatwierdzony w stopniu pułkownika w Wojskach Taborowych z dniem 1 kwietnia 1920 r., a później zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
generał brygady - 1 grudnia 1924 r. ze starszeństwem 15 sierpnia 1924 i 22 lokatą

Ordery i odznaczenia[

Krzyż Walecznych

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 06.03.1920 r.

Bibliografia i linki zewnętrzne

T. Kryska-Karski i S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991,
P. Kosk, Generalicja Polska, t. 2, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" , Pruszków 2001,
Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 299,
Artur Leinwand, Obrona Lwowa w listopadzie 1918 roku
Marek Szaliński, autoryzowany wywiad z Andrzejem Orłosiem, wnukiem generała Siarkiewicza
Stadnina Koni w Albigowej, fotografia generała Siarkiewicza
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”