Ignatij Prostiakow

[Warka]

Ignatij Wasiljewicz Prostiakow ros. Простяков, Игнатий Васильевич (ur. 29 grudnia 1896 we wsi Żurawlicha w obwodzie moskiewskim, zm. 7 grudnia 1976 w Moskwie) – generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego.

Służbę w armii rosyjskiej pełnił od 1915, a w Armii Czerwonej - od maja 1918.

Ukończył szkołę podoficerską przy batalionie zapasowym w m. Szuja w 1916, kursy strzelecko-taktyczne doskonalenia kadry dowódczej RKKA „Wystrieł” im. Kominternu (1927), pierwszy kurs Akademii Wojskowej RKKA im. M. Frunzego (1935), kurs doskonalenia wyższej kadry dowódczej przy Akademii Sztabu Generalnego im. K. Woroszyłowa (1941).

Uczestniczył w I wojnie światowej na Froncie Południowo-Zachodnim jako podoficer.

W latach wojny domowej – od maja 1918 do sierpnia 1919 był dowódcą kompanii i batalionu w składzie 1 Moskiewskiego pułku specjalnego przeznaczenia, w jego składzie od lipca 1918 uczestniczył w walkach z wojskami gen. A. Denikina na Froncie Południowym. Następnie dowodził kolejno 87 oraz 242 samodzielnymi batalionami w 17 Brygadzie Strzelców na Dalekim Wschodzie. Od listopada 1920 ponownie w składzie Frontu Południowego jako zastępca dowódcy 234 pułku strzelców 78 Brygady Strzelców w Astrachaniu uczestniczył w walkach z resztkami wojsk Wrangla oraz walczył z bandytyzmem.

Od grudnia 1921 był zastępcą dowódcy do spraw liniowych 448 pułku strzelców 150 Brygady Strzelców. Od marca 1922 służył w 27 Dywizji Strzelców w Białoruskim Okręgu Wojskowym. Był dowódcą batalionu 237 pułku strzelców, dowódcą kompanii 73 oraz 81 pułku strzelców. W czerwcu 1925 został przeniesiony do 64 Dywizji Strzelców w Białoruskim Okręgu Wojskowym, gdzie dowodził batalionem strzelców, od lutego do października 1926 był pełniącym obowiązki zastępcy dowódcy pułku strzelców do spraw kwatermistrzowskich. Od października 1929 był zastępcą dowódcy 79 pułku strzelców 27 Dywizji Strzelców, od grudnia 1932 – dowódcą oraz komisarzem 15 pułku strzelców 5 Dywizji Strzelców. W czerwcu 1937 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 43 Dywizji Strzelców w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. Od grudnia 1937 dowodził 9 Korpusem Strzelców w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym. 4 czerwca 1940 został awansowany na stopień generała majora. Od listopada 1940 był w dyspozycji Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR, następnie uczył się na kursie doskonalenia wyższej kadry dowódczej przy Akademii Sztabu Generalnego. W maju 1941 został wyznaczony na stanowisko starszego wykładowcy w tej akademii.

Na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej kontynuował służbę w Akademii. Od stycznia 1942 był przedstawicielem Głównego Zarządu Formowania i Uzupełnień w związkach taktycznych. Od czerwca 1942 pozostawał w dyspozycji Marszałka Związku Radzieckiego K. Woroszyłowa w grupie kontrolnej formowanych dywizji. Od października 1942 dowodził 9 Dywizją Strzelców na Froncie Kalinińskim. Za umiejętne dowodzenie jednostkami dywizji został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Od lutego 1943 był dowódcą 5 Gwardyjskiego Korpusu Strzelców 3 Armii Uderzeniowej na Froncie Kalinińskim, jednak za dopuszczenie do obniżenia stopnia gotowości bojowej został przeniesiony na poprzednie stanowisko dowódcy dywizji. Od stycznia 1944 dowodził 8 Gwardyjskim Korpusem Strzelców 11 Armii 1 Frontu Nadbałtyckiego. W połowie kwietnia 1944 ponownie został zwolniony ze stanowiska dowódcy korpusu i przekazany do dyspozycji Rady Wojennej Frontu. Od maja 1944 do końca wojny był starszym wykładowcą Katedry Taktyki Ogólnej w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego.

Po wojnie kontynuował służbę na tym stanowisku. Od października 1946 był zastępcą dowódcy kursu do spraw naukowych w tej akademii. Od października 1949 był kierownikiem cyklu taktyki ogólnej w tej akademii.

W maju 1951 został oddelegowany do służby w Wojsku Polskim. Od 3 czerwca 1951 do 1953 był szefem Katedry Taktyki Ogólnej i Służby Sztabów w Akademii Sztabu Generalnego WP. Następnie przez kilka miesięcy był komendantem Fakultetu Ogólnowojskowego ASG WP, a od 24 grudnia 1953 do 17 października 1955 był zastępcą komendanta ASG WP do spraw naukowych. Następnie powrócił do służby w Armii Radzieckiej.

W styczniu 1956 został przeniesiony do rezerwy.

Zmarł w Moskwie i tam został pochowany.

Odznaczenia [edytuj]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1955
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1954
Order Lenina
Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
Bibliografia
E.J.Nalepa – "Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim w latach 1943-1968", Wyd. WIH, Warszawa, 1995 r.
B. Wolf - "Słownik biograficzny wyższych dowódców Sił Zbrojnych ZSRR w latach 1917-1991", t. III, Wyd. Koszalin 2004 r.
"Wojskowy Przegląd Historyczny", nr 3/1966
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Ignatij_Prostiakow”